OUT OF PLACE

Wat Rothko doet is het doek verdelen in kleurenvlakken die hij meestal verticaal opstapelt. In het begin van deze ‘classic style’ periode zijn er soms nog tien verschillende kleuren die hij op elkaar plaatst, vanaf midden de jaren vijftig versobert dit palet en beperkt hij het in hoofdzaak tot een drietal kleurenbalken, soms met een schaarse omkadering in een andere contrasterende kleur. Naar het einde van zijn carrière gaat hij zelfs grote canvas schilderen in één hoofdkleur. En de kleuren versomberen van donkergroenen en paarsen naar zwart zelfs. Bij een schaarse belichting en van op enige afstand lijken die doeken monochroom te zijn, zoals een Malevitsj bijna. Maar als je dichter bij het werk komt ontsluiten zich de tientallen schakeringen en donkere neventonen.

Ondanks hun moderniteit hebben die werken een tijdloze meditatieve kracht. Rothko was een abstract schilder maar het ging hem om de emotie, niet om de pure picturale abstractie. Zo haatte hij het bijvoorbeeld vergeleken te worden met z’n collega en generatiegenoot Barnett Newman, de schilder van het beruchte monochrome veelluik ‘Who’s afraid of red, yellow and blue’. Ook het contact van de kijker met het werk was voor hem van wezenlijk belang. Er moest een interactie ontstaan. En wat zie je: het werk van Rothko kreeg voor velen al gauw een religieuze dimensie en weekte gevoelens los. Hijzelf zei daarover ooit: ‘Als iemand begint te wenen voor één van mijn doeken, dan ervaart hij ongeveer hetzelfde wat ik voelde toen ik het werk schilderde.’

(Cobra.Canvas.be)

De Leegte heeft noch een begin noch een einde. Ze is onbepaald en heeft geen vorm, hoewel ze de oorzaak is van alle vormen, heeft ze geen inhoud, maar staat ze ook niet synoniem voor niets. De Leegte is overal, zonder haar kan niets ontstaan en niets begrepen worden. Daarom moet u uw geest kunnen leegmaken, want het onvermogen om leegte te maken, veroorzaakt herhaling en onbuigzaamheid. Het niet-handelen sluit onbuigzaamheid uit die leidt tot een breuk en impliceert de soepelheid die in staat stelt om zich te buigen en daarna weer recht te komen.

'Het boek van de Weg en de Deugd'

In het oneindig kleine van de ruimte van onze schilderijen, reproduceren we slechts het principe van het oneindig grote van de kosmos. 'Fabienne Verdier'

De substanties die de objecten om ons heen vormen, desintegreren van moment tot moment. Deeltjesfysici accepteren niet zomaar de uiterlijke schijn van een solide object; in plaats daarvan kijken ze naar de veranderingen in zijn kleinere elementen. Door te zien dat de ware natuur van de dingen vergankelijk is, zul je niet geschokt worden door verandering wanneer die optreedt, zelfs niet door de dood. (Dalai Lama)

​
Vanitas is een thema in de kunst. Het woord vanitas is Latijn en betekent ijdelheid en leegheid. Met bijvoorbeeld schedels, gedoofde kaarsen, verwelkte bloemen, zeepbellen, vergane boeken, muziekinstrumenten, klokken of omgevallen glazen wordt de ijdelheid, tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse gevisualiseerd. (Wikipedia)

Afstand nemen van het jachtige en stressvolle leven. Vertragen, innerlijke rustmomenten ervaren in een continu veranderende wereld. Ronddwalen in de wereld vol verwondering en verbondenheid voelen met alles en iedereen om ons heen.